Met Every Body in the Place hebben we in de kelder van Het Nieuwe Instituut een versie van een club gebouwd.

We noemen het een portret.

We hebben het gemaakt omdat we de club missen. We missen muziek. We missen dansen. We missen collectief plezier.

Wat mis jij het meest?

Sinds de clubs gesloten zijn hebben we eindeloos naar foto’s en video’s gekeken en geluisterd naar opnamen van clubavonden.

We hebben elkaar berichtjes gestuurd, voice messages voor elkaar ingesproken en alles wat we te pakken konden krijgen bestudeerd om deze gevoelens te onderzoeken.

Dit portret is de uitkomst.

Het bestaat uit foto’s, muziek, licht en een tekst. Ze blazen herinneringen nieuw leven in aan momenten waarop we één waren met onze omgeving, en met iedereen om ons heen.

Momenten van hoop, liefde en vriendschap. Uitgelaten momenten waarvan we hoopten dat er nooit een einde aan zou komen.

Hier zijn we dan, op zoek naar een gevoel, een nieuw begin.

Every body in the place. Let’s go.